Terug vlucht.

Vandaag eens voor de verandering een berichtje vanuit het vliegtuig! Dit zal dus waarschijnlijk ook het laatste berichtje zijn van deze reis. Of ik moet nog de behoefte hebben om te vertellen over het ontvangst. Maar dat zien ik / jullie dan later wel.
We zijn nu onderweg van Chania (Krete) naar Eindhoven, u allen wel bekend ;). Ja we zijn bijna thuis. Nog 1,5 uur te gaan, voor we weer voet op Nederlandse bodem zullen zetten.
Als ik nu uit het raampje kijk, gok ik dat we over de Alpen of iets aan het vliegen zijn, het is echt een plaatje. De witte bergtoppen zichtbaar door de bewolking en op andere plaatsen is alles wel helder.

De aankomst op Kreta was nogal regenachtig zoals ik in het vorige verslagje al schreef, dat was best jammer, maar ik kan vertellen dat het toch nog aardig goed gekomen is.
De rede dat je als “militair” naar Kreta gaat is om weer even je gedachten leeg te gooien, nog even gek kunnen doen, voor je weer met Nederland geconfronteerd word, wat best lastig kan zijn omdat je toch maanden in een andere “wereld” hebt gezeten.
Dat wij heen moesten had alles te maken met het feit dat we meer dan 30 dagen in het gebied hebben gezeten en dat betekend dan dat je op “uitzending” bent geweest. Dan is dit de volgende stap.
Zo ook krijgt iedere groep een gesprek, hierbij is een gespreksleider (meestal zelf militair en ervaring met uitzendingen) en een maatschappelijk werker / geestelijk verzorger. Hier kunnen ervaringen gedeeld worden en situaties die zich hebben voor gedaan tijdens de uitzending. Het is namelijk belangrijk om te praten over de dingen die je gezien hebt, om het makkelijker te kunnen verwerken en het een plaats te geven.
Dit is voor ons niet echt van toepassing geweest, omdat wij niet de poort uit zijn geweest en geen nare dingen hebben meegemaakt. Toch ook wij moesten op gesprek komen op de avond van aankomst. Voorgaande keren hebben de mannen steeds in een gemixte groep gezeten, deze keer hadden alleen wij 3 het gesprek.
We waren wel blij dat het deze avond geplant stond, want dit betekende dat we de dag erna, de hele dag voor ons zelf hadden.

We zijn samen met nog 2 anderen op onze “vrije” dag naar Chania gebracht en hebben daar tot 19.00 uur in de stad kunnen doorbrengen om vervolgens weer in de bus richting hotel te stappen. Het zonnetje kwam uiteindelijk lekker door en hebben dan ook voornamelijk in de zon op het terras gezeten. Lekker hoor. Zo’n dagje ontspanning. Hebben we wel verdiend na 5 weken hard werken.
’s Avonds eten en avond programma. Tja 2 buikdanseressen kwam “optreden”. Ik heb even staan toekijken, maar toch niet zo mijn ding.
De mannen hadden er al helemaal geen zin in en zijn dan ook vroeg naar bed gegaan. Tja ze zijn wat ouder hè ;-). Je neemt ze mee, Sorry jongens! Grapje hè! Ik ben nog even gebleven. En het is nog een gezellige avond geworden.
Ik begreep van de HID (Hoofd interne dienst), dat de groep waarmee wij daar zaten, erg relaxt was. Geen rare dingen.
Er willen nog wel ruzietjes ontstaan of dingen gesloopt worden. (“normaal” gedrag, als ze terug komen) Ook hiervoor is Kreta en word het getolereerd al kom je wel voor de kosten op te draaien als iets kapot is. De frustraties moeten eruit. Als je dat op straat in Nederland doet, kan dat grotere gevolgens hebben. In het ergste geval, kan het misschien wel je baan kosten. Vandaar Kreta.
De jongens hebben zich dus prima gedragen en eigenlijk was het een super gezellige avond met Karaoke. En dan voornamelijk het liedje: Bonnie kom je buiten spelen. Dit hoorden we de hele dag al, nou ja alleen het refrein want veel verder kwamen ze niet ;-).
Ik heb gelukkig alleen maar de laatste 2 zinnen van Jan Smit mee hoeven zingen. Oké, playbacken! Nog steeds voor iedereen beter.

Had ik al verteld dat ik een eigen kamer had :-D. En de rest met z’n 2en moest liggen. Voordeel om in een niet al te grote groep te zitten en er maar 2 vrouwen tussen zitten. Dus kreeg vooraf te horen dat ik apart lag. Heerlijk. Al heb ik niet super geslapen. Dekens vind ik maar niks en het is daar nog verdomde koud ’s nachts. Dus maar een extra deken erbij en de airco op standje verwarmen!
Ach als we zo thuis zijn, kunnen we weer heerlijk in ons eigen bedje kruipen.
Oké mijn echte eigen bed, vind ik pas zondag, slaap eerst nog 2 nachten op mijn oude kamer bij pap en mam. Maar dat voelt toch al meer als eigen.

Nu ik weer eens naar buiten kijk zie ik geen bergen meer, waar we zitten heb ik geen idee van. Maar ik zie wel dat het weer al minder geworden is. Nou ja ik zie eigenlijk alleen nog maar wolken, of te wel het is aardig bewolkt. Bah, zal wel weer even moeten wennen aan het Nederlandse klimaat.

Vanmorgen kamer inspectie gehad, tas ingeleverd en toen nog 3 uurtjes in de zon gezeten wachtend op de bus die ons naar het vliegveld zou brengen.
Er liepen aardig wat katten rond bij het hotel, dus Esther vermaakte zich wel. Hihi, dat rijmt ook nog.

Eenmaal aangekomen op het vliegveld zegt Herman daar staat het vliegtuig waarmee Onze Prins Willen Alexander in KAF was. (Hij was er afgelopen dinsdag, we hadden wel iets over een VIP gehoord, maar voor mij niet bekend. Nico stond uiteraard vooraan op KAF). Ik lag toen in bed om “voor” te slapen voor de lange reis die komen ging.
Staat er verderop bij een gebouw een mannetje buiten, dus zeg ik: Nou daar staat ie!
Het bleek hem ook te zijn… Dat was dan ook het enige blik wat ik van hem gevangen heb. Ik had gedacht hij komt ons nog wel even een goede reis wensen. Maar nee hij vloog al weg. Vond ik toch een beetje tegenvallen!