Terug op Kandahar!

De reis loopt voorspoedig, ik zit inmiddels op het terras op KAF (Kandahar). Het is bewolkt maar daardoor niet minder warm. Het zonnetje prikt toch wel aardig in mijn nek. Eigenlijk best wel lekker, dat word echt wennen als we over een weekje of wat weer terug zijn in Nederland.

De Dash (dat vliegtuigje) vloog vanmorgen op tijd, dus hiermee hebben we eindelijk eens geen tegenslag gehad. Aangekomen op het kamp konden we tijdelijk onze spullen in een container kwijt, zodat we zonder zorgen konden gaan lunchen. Terug hebben we ons gemeld zoals dat netjes hoort. En ons aangemeld voor een slaapplek. Op dit kamp is het wel gescheiden en heb nu dan ook een kamer voor mezelf, nou ja voor tijdelijk dan. En kunnen nog 3 meiden bij en dat zal binnen niet al te lange tijd ook gebeuren. De mannen liggen 2 deuren verder.

Zoals ik al in een eerder verslagje had geschreven ben ik blij dat ik de medaille niet hier uitgereikt ga krijgen. Nou bij aankomst hier, wilde mijn collega’s dit dus echt achter mijn rug om wel regelen. Nou ik dacht het niet, dus heb dat zojuist weer ongedaan gemaakt. Ze willen dit natuurlijk alleen maar om mij af te zien gaan tussen de wel “echte” militairen. Ik ben gemilitariseerd burger, dus ben niet echt in voor zo iets (Als ik militair was geweest, was dit anders). Dit heb ik vooraf dacht ik wel duidelijk aangegeven. Ik (waarschijnlijk als vrouw) heb duidelijk een andere kijk op bepaalde dingen. En kom hier omdat ik dit mee wilde maken en voor de werkzaamheden, niet speciaal voor een medaille.

Het is nu wachten tot onze kist(en) met spullen binnenkomen zodat we aan het werk kunnen.
Als alles mee zit komt er vanmiddag tenminste 1 kist met testapparatuur deze kant op en de rest volgt nog. Zo kunnen we in elk geval een start maken. (De kist is inmiddels terecht en kunnen morgen beginnen).

Ff terug in de tijd.

Ik moet natuurlijk ook nog vertellen hoe het is geweest, de “verrassing” (die ik eigenlijk al verklapt heb), met de Mariniers.
Ik heb mogen schieten met de Pantzer faust. Dit is een SRAT (Short Range Anti Tank), een afvuureenheid met kijker waarop je een raket monteert. Als eerste mocht er een jongen schieten die opgeleid SRAT schutter was, deze schoot voor het eerst in het echt :-S, ja dat kan blijkbaar. Ik schrok toch wel van de klap en dacht dan ook bij mezelf: Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen, maar ja toch doen. Heb er immers zelf voor gezorgd dat we dit konden doen. Als laatste mocht ik het proberen. Hij weigerde, ik kreeg de hendel naar de ‘FIRE’ stand al niet ingeschakeld, met hulp van de instructeur lukte dit uiteindelijk, maar toen ik de trekker overhaalde gebeurde er niks. Je moet harder trekken werd er gezegd, nou niet dus. Hij werkte niet. Opnieuw de kijker op de raket geklikt en nog eens de veiligheid procedures uitgevoerd. En jawel ik kreeg hem zelf al naar de ‘Fire’ stand. Toen nog de trekker. Heb je je doel in beeld?, hoor ik naast me. “ja, zo af en toe” (bibber bibber), reageerde ik. En toen die trekker. TJEEEEE wat een klap, maar toch ook wel stoer hoor. EN ik mag toch vertellen dat ik die dag de enige ben geweest met een TREFFER!!! Tja dan misschien een meisje, maar wel een meisje die kan schieten :-P!!! Nananananananana!!!! Hihi.