Het zogenaamde snoepreisje

Deze keer een iets minder positief berichtje. Dit omdat ik uit verschillende hoeken te horen krijg dat dit werkbezoek een snoepreisje zou zijn. Dit misverstand moet de wereld uit geholpen worden.

Ik wil ten eerste even kwijt dat ik dit blog schrijf voor mezelf! Zodat ik het later nog eens door kan lezen wat voor dingen ik allemaal gedaan heb ik het leven. Daarna komen mijn dierbare, zij weten wel wie daarmee bedoeld worden. En daarna komen de mensen die ook geïnteresseerd zijn. Prima iedereen mag het lezen die het wil.
Ik wil niet hypocriet of schijnheilig zijn. Ik schrijf wat ik wil en wat ik heb meegemaakt. En de dingen die misschien overeenkomen met dingen die je op vakantie zou doen. So Be It het is toevallig een Caribisch eiland. En ik heb hier ook gewoon mijn vrije tijd!

Ten tweede: we zitten hier voor de baas en niet voor onszelf. Het is een bewijs dat we iets extra’s willen doen. Een beetje waardering zou niet misplaatst zijn! En die vrije tijd hebben wij net zo hard verdiend als jullie thuis. Ook wij staan hier om 5.45 uur naast ons bed, om vervolgens in een file naar de andere kazerne te rijden om te gaan werken tot 3 uur / half 4. Gewone werkdagen!
En laat ons deze tijd opvullen met dingen die misschien thuis niet zo voor de hand liggend zijn, maar hier wel. We doen dit of na werktijd of in het weekend!
Het is eigenlijk belachelijk dat ik mezelf hier nu zit te verdedigen! Terwijl een ander in deze positie niet anders zou doen.

Ja!, dit zijn de Antillen! Dat betekend zon, zee en strand… Maar geloof mij, deze zien wij echt niet als we aan het werk zijn (het is hier overigens overwegend bewolkt deze tijd van het jaar). Nou ja de zee natuurlijk wel, want het is een eiland. We zitten hier gewoon op een Marine kazerne. Het is een stukje Nederland, maar dan ver weg van huis! Waarom spreken mensen zo negatief over de mensen die zich inzetten voor het bedrijf. Respecteer het liever! Proef ik hier (overigens misplaatste) jaloezie?
Stel je voor: Je bent hier 3,5 week 24 uur per dag en 7 dagen in de week overgeleverd aan je collega’s, of je nu wilt of niet. Je moet er wat van maken, en dat doen we ook wel. Maar het zijn niet je familie en/of vrienden! Niet dat we het niet met elkaar kunnen vinden, maar het is toch anders.

Hier heb je niet ’s nachts iemand naast je liggen, die je even een knuffel geeft omdat je er even helemaal doorheen zit en deze zo hard nodig hebt.
Hoe zouden jullie het vinden als je vriendin jankend aan de telefoon (skype) hangt omdat het even allemaal te veel wordt? Omdat ze al nachten slecht slaapt, maar wel gewoon iedere morgen om half 7 gereed staat om te eten met de groep en vervolgens de hele dag aan het werk is. Ruben staat machteloos, en ik heb een knuffel nodig. Maar dat kan niet!
Of zoals ik van de week te horen krijg dat Ruben om een stomme reden wordt afgewezen voor een functie. Ik wilt hem troosten, maar je zit kilometers van huis, JE KAN NIKS…
Niks is zo frustrerend als dat. Een snoepreisje?!?! Ik wil gewoon thuis zijn, zeker op dat soort momenten.

Wanneer je hier heen gaat weet je dat je thuis gaat missen, dus waarom zou je het doen? Iets extra’s willen doen? Omdat anderen niet willen? Omdat het gebeuren moet? Omdat je op een stukje extra waardering hoopt? Ja daarom! Maar dus niet omdat het nou zo verschrikkelijk leuk is. Als je wilt, mag je ruilen, want ik wil inmiddels best naar huis. Ik ben echt zo teleurgesteld dat mensen het alleen maar als een snoepreisje zien.

Gun ons de vrije tijd. En laat mij lekker mijn belevenissen schrijven op mijn blog. Wil je het niet weten, lees het gewoon niet!
Nogmaals iedereen mag het van mij lezen, ik heb niks te verbergen… Ik vind het hypocriet als ik de schijn moet gaan ophouden! Ik heb net zoveel recht op vrije tijd als een ander! En als een van de mannen van hier voorstelt een proefduik voor ons te regelen; wie ben ik dan om dat te weigeren? Jullie zouden toch hetzelfde doen, of niet soms? En dat gewoon in mijn eigen tijd hoor, die jongens gaan echt geen verlof voor ons nemen.

Laat het voortaan duidelijk zijn dat het géén snoepreisje is.

Ondertussen tel ik de dagen af tot ik naar huis mag, en ik kan jullie vertellen. Ik ben niet de enige!